Dag 8

Vandaag moesten we vroeg op…en alles ingepakt hebben. Ik had al sinds gisteravond geprobeerd mijn dongel te opwaarderen, maar dat lukte steeds niet. Uiteindelijk had ik net genoeg Mb’s om nog even in te checken…dan weet je redelijk zeker dat ze niet zonder jou wegvliegen…tenslotte zou onze fietstocht vandaag tot 17 uur duren en ik weet uit ervaring dat dat eerder langer duurt dan korter! En daarna zou het haasten worden….

Gelukkig heeft ons hotelletje een ruimte waar de koffers achter slot en grendel konden…..samen met wat schoonmaak materieel, dus het was wel even douwen…en dat met koffers die ondanks onze spaarzame aankopen behoorlijk zwaar zijn geworden!
Maar het lukte en we gingen weer ons ontbijt halen in de deli op de hoek…alwaar mijn credit card gebounced werd! Wat nou weer??
Vandaar dat ik die dongel niet kon uploaden….maar ik had volgens mij niet zoveel uitgegeven dat ik over mijn limiet zat!! Oh oh…..X(

Nou ja, daar kon ik nu toch niets mee, dus op naar Bryant Park voor een laatste ontbijt….*snik*…we zullen het park zeker missen!

(later gehoord dat de ING mijn pogingen opwaardering voor mijn dongel aan te schaffen, verdacht vond…LOL…maar goed dat het hotel betalen wel gelukt was, anders was het nog peniebel geweest…!)

Met de subway op naar de verzamelplek voor de fietstocht….ik had de papieren niet bij me en wist alleen nog maar bij welke metrohalte we uit moesten stappen…ja, dat ging weer lekker. En hoewel alle locals bereid waren ons te helpen, had niemand van bikethebigapple gehoord…tja, da’s nou ook niet iets wat New Yorkers nodig hebben.

Wel wist iemand van een fietszaakje op 2nd Ave, tussen 68 en 69 Straat. Dat klonk alvast in de buurt en anders zouden zij het vast weten. Op de borden daar stond ‘Pedal Pusher’ dus ik dacht dat het om een concurrent ging, maar uiteindelijk was het toch de goede plek. Gelukkig!

Toen begon de organisatie van fietsen op maat uitdelen, helmen, spelregels, waiver ondertekenen (zodat je ze niet aan kunt klagen als je onder een metro rijdt…) en meer van dat soort dingen. Er zaten 2 britten, 2 uit Minnesota, 5 Fransen en nog 2 die ik niet meer weet….Die Fransen waren vreselijk…..wat een mutsen…die hadden nooit op een fiets moeten gaan zitten, maar goed. 8-)


De tour begon een beetje langzaam en we stopten vaak voor wat interessante informatie, al had Lily liever een eind doorgefietst. Allereerst met de tram naar Roosevelt Island, dat was wel grappig. Maar verder is het eiland vanuit toeristisch niet zo boeiend, vind ik. Al had onze gids, een Brooklynite op leeftijd, wel leuke verhalen over de geschiedenis…over hoe in het begin de zieke mensen daar geïsoleerd werden, later kwamen daar dan gevangenen bij en nog later de mensen bij wie een steekje los zat…alles door elkaar.
Een mooie plek om te wonen, dat wel!

Via de Queensboro Bridge (geloof ik, kan ook de Roosevelt Island Bridge zijn geweest) gingen we richting Queens. Ik had verwacht dat we met een lift omhoog zouden moeten, maar bleek dat je gewoon op de autoweg mag fietsen en via een slingerbocht kwamen we op de brug, waar wel een apart fietspad was.
De route ging voornamellijk via het industriële deel van Queens, wat nou niet bepaald het mooiste gedeelte is. Wel wilde Mulberries geproefd en in een fabriekje voor Dunkin’ Doughnuts de geur opgesnoven.

Toen door Williamsburg en even langs mooie gedeeltes van het water van het uitzicht op Manhattan genoten. Een visser daar had hele verhalen vol Latijn over wat er zoal gevangen kon worden. Trouwens, de East River blijkt zout water te zijn en niet echt een rivier…Het zeewater wordt met vloed landinwaarts gestuwd en met eb weer de andere kant op. Er zijn dan ook hele gekke stromingen en naar de overkant zwemmen zou geen goed idee zijn!
Vissen onder een bepaalde maat (toch al gauw 50 cm!) mogen niet gehouden worden en moeten terug. De rest wordt aan locale restaurants en winkeltjes doorverkocht.

Na deze verhalen (ik geloof dat onze gids maar weinig gecharmeerd was van het feit dat zijn rol werd overgenomen) ging de tocht naar Brooklyn, waar we in een klein Pools eettentje zouden lunchen. Het was goedkoop en prima te eten. Eigenlijk een soort vast menu, want de Poolse achter de toonbank sprak geen Engels en loste dit op door meteen op te scheppen, maar Lily en ik wilden toch liever de gehaktballen dan die andere grote bonken onbestemd vlees die werden opgeschept (ik denk dat het een soort meatloaf was). Bovendien had ik mijn oog op boekweit laten vallen (ik hou van graanproducten) tot grote verbazing van de eigenaresse en nog meer tot die van de medefietsers, die zeer gefascineerd toekeken maar zich toch tot de puree beperkten…
Na de lunch werd de route boeiender. Door een chassidische wijk waar de sjabbes bijna aanbrak en de orthodoxe Joden nog even genoten van het heerlijke weer van die dag. Maar altijd met lange hemdsmouwen, dat wel. Zonder zou te zondig zijn…
Ik wist dat deze wijk op het programma stond, maar Lily keek haar ogen vol verbazing uit. Wij waren trouwens net zo zeer een bezienswaardigheid!
Wel heel interessant, hoor. Het schijnt dat deze mensen zich sinds ca 1700 zo kleden, naar voorbeeld van hun rijke geloofsgenoten. Dit zijn echter geen rijke lui, want ‘zij gingen heen en vermenigvuldigden zich’ en het gemiddelde kindertal is 9 per gezin…OMG…daar moet je toch niet aan denken? En al zeker niet in een grote stad!
Bij een speelplaatsje tegenover een bakkerij werden we getrakteerd op Kosher lekkernijen. Daar is trouwens ooit nog gesteggel over geweest…
Baas: ‘die lui zijn heidenen, met hun onbedekte lijven…die moet je mijden!’
Bakker: ‘hoor eens, ik betaal jou, zij betalen mij, als zij niet mogen komen, krijg ik geen geld en kan ik jou niet betalen…’
Rasechte Joodse redenatie en de bakker heeft het voor elkaar gekregen dat de big boss (degeen die moet waken over naleving van de tradities, de titel van de goede man weet ik niet meer…) op fietsdagen druk bezig is met andere zaken.


Terug over de Williamsbrug en via Alfabet City en wat hippe wijken weer richting uptown…
Ook ergens een pand gezien waar uit elk raam een open paraplu stak en elders hingen allerlei schoenen over bovenstraatse electriciteitsleidingen…zou geluk brengen als je je schoenen er zo omheen kunt gooien dat ze blijven hangen aan de aan elkaar geknoopte veters…maar de gemeente is er niet blij mee, want die moet ze regelmatig verwijderen.

De kade van de East River, ter noorden van Alfabet City, ziet er trouwens ook heel verzorgd uit! Best de moeite waard om eens langs te wandelen, als je daar in de buurt bent!
Wij deden nog een flash visit langs het gebouw van de United Nations, waar we nog net het beeld van het geknopte pistool konden zien…een symbool van vrede geschonken door Luxemburg.

Eenmaal terug bij de shop, gingen wij er als een speer vandoor om onze koffers te halen en de bus naar Newark…die elke 15 minuten gaat, maar waar wij zo’n 40 minuten op moesten wachten….in het brandende avondzonnetje met smachtend uitzicht op Bryant Park….gunst, we zijn de bieb helemaal niet meer in geweest!!! En dat winkeltje op de hoek waar ik Lily bij aankomst had gepost en waar ze zo graag in wilde, en….en…jeetje, moeten we echt al naar huis??

Ja, helaas wel…:(

Maar de rit naar Newark ging voorspoedig met nog een laatste blik op de skyline van Manhattan. Op het vliegveld hebben we ons wat opgefrist en meteen de koffers afgegeven….door de douane….even kijken of ze hier nog van die lekkere cheese fries hebben…niet, maar wel een soort diner waar we wat bestelden voor heeeeel veeel geld…tja, een vliegveld, wat wil je.

Ik kijk op mijn horloge om te merken dat ik het niet meer om heb. O jee, dat heb ik in die bakken bij de radiologie laten liggen, met mijn camera!!! Stom…!! Als een speer terug, maar het mocht niet baten. Dus dan maar de handbagage eens binnenste buiten keren, zou ten slotte niet de eerste keer zijn dat ik het gedachteloos ergens in heb gedaan, maar nee…
Nog een keer naar de douane, waar ze dit keer nog minder interesse toonden, ik kreeg een velletje met een telefoonnummer van ‘lost and found’.
Ik: ‘is that all?’
Zij: ‘ yes, bye bye.’

Nou ja, dat bye bye kreeg ik er niet eens bij….dus ik was wel erg teleurgesteld…ik sta nu in de wacht en word een dezer dagen teruggebeld, maar ik hou mijn adem maar niet in…
Dag mooi cameraatje en dag foto’s van de laatste 2 dagen…*snik*

[edit: mijn camera is terecht en wordt met FedEx naar huis gestuurd...(:D ]

Overigens was het inmiddels tijd om te boarden en de terugvlucht verliep reuze snel. Vooral ook omdat ik zeker vier uur heb liggen pitten! Dat is me nog nooit gelukt in een vliegtuig!
(eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zo’n morfinepil heb gebietst van Lily….lekker…zou ik ook zo verslaafd aan kunnen raken….)

En nu zijn we weer thuis en heeft het normale leven zijn gangetje alweer gevonden….en ik, ik moet wel 5 maanden wachten tot ik weer die kant op mag…

Hier vind je nog wat foto's